Zawód pracownika socjalnego przede wszystkim jest kojarzony z instytucją pomocy społecznej, a dopiero następnie z pracą socjalną, której praktykowanie stanowi o jego istocie. Mówiąc zatem o profesjonalizacji zawodu, myślimy przede wszystkim o wzroście profesjonalizacji jego praktykowania, czyli stosowania w praktyce społecznej wspomnianej pracy socjalnej. Może zatem przebiegać ona zarówno w obszarze instytucji pomocy społecznej, jak i poza nią. Pracownicy socjalni stanowią w związku z tym grupę zawodową, której istota tkwi w specyfice działalności zawodowej, a nie tylko, czy przede wszystkim, w przynależności instytucjonalnej.
Chcąc wnioskować o zmianach, jakie zaszły w obszarze tej grupy zawodowej na przestrzeni ostatnich 22 lat, będę odwoływała się do wyników badań, prowadzonych w latach 1988, 1995 oraz w 2010 roku. Przyjęcie założenia indywidualizmu metodologicznego implikuje traktowanie pracownika socjalnego jako podstawowego elementu opisu. Analiza jego działań lub raczej deklaracji ich dotyczących, pozwala dostrzec wykorzystywane przez niego strategie działania racjonalnego, w ramach ograniczeń nałożonych przez instytucję pomocy społecznej lub inne instytucje go zatrudniające.
(ze Wstępu)
