Praca socjalna raczej rzadko jest kojarzona z edukacją, jeszcze rzadziej zaś – z polityką. Tymczasem teksty zebrane w niniejszym tomie dowodzą, że skojarzenia takie są słuszne i że praca socjalna nakierowana na zmianę sytuacji i warunków życia osób i grup pozostających w kryzysie i wymagających pomocy ma charakter edukacyjny i polityczny zarazem. Dążenie pracowników socjalnych do zmiany w podmiocie i miejscu, w jakim podmiot ten żyje, czyni z nich zarówno edukatorów, jak i polityków poszukujących strategicznych rozwiązań systemowych i w różnej skali te rozwiązania optymalizujących. Przy czym wspomniane edukacyjne i polityczne wymiary ich pracy bywają mocno splecione, kiedy na przykład pomagając, uczą – nierzadko własnym przykładem – jak artykułować swoje potrzeby i jednocześnie przyczyniać się do dobra wspólnego, stając się w ten sposób pełnoprawnym i aktywnym współuczestnikiem demokratycznie funkcjonujących wspólnot